Για ποιά πράγματα ζεις; Ζεις για τα λεφτά; Ζεις για τη φήμη; Τη δόξα; Όχι. Δε θα 'πρεπε. Μήπως ζεις για τον πλούτο μέσα σου; Για το άκουσμα των φτερών των αγγέλων στην ψυχή σου; Για το πώς σε δοξάζει ο ήλιος κι η βροχή;
Όταν όλα γύρω σου..όλα όσα αντικρύζουν τα μάτια σου είναι τόσο όμορφα... Τα χρώματα, η λάμψη, η βροχή, τα σύννεφα, οι υφές. Όταν όλα είναι σαν ένα τραγούδι τόσο όμορφο τόσο ασύλληπτα όμορφο που γεμίζει την ψυχή σου λες και θέλει να σου τη σπάσει.. Λες και δεν χωράει πουθενά... περικλύει όμως τα πάντα. Σαν να νιώθεις τον Θεό μέσα σου. Μόνο μεγαλύτερο... Αντικρύζοντας την αρμονία...αντικρύζοντας κάτι πιο ασύλληπτο απ' τον παράδεισο που όμως είναι πιο αληθινό από οτιδήποτε. Το νιώθεις μέσα σου. Είναι εσύ. Και τι θα μπορούσε να είναι τόσο όμορφο; Ο κόσμος. Που φαίνεται τόσο μικρός. Γιατί μπορεί να χωρέσει μέσα σου. Και να σε κάνει να νιώσεις τόσο μα τόσο μεγάλος. Και κάθε εικόνα γίνεται μια νότα του υπέροχου τραγουδιού. Μια υπέροχη πρωτόγνωρη για τον κόσμο μυρωδιά. Κι ένα χαμόγελο μ' όλα αυτά μέσα του. Το ίδιο ασύλληπτο. Τόσο καθαρό που πίστευες ότι δεν υπάρχει. Κι όμως... Αν ζούσες για πάντα...από πάντα. Αν είχες δει την ιστορία των ανθρώπων να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε κύκλους χωρίς νόημα, χωρίς κέντρο..γι' αυτά θα ζούσες. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να κάνεις αν ξέρεις γιατί ζεις. Λοιπόν; Εσύ για ποιά πράγματα ζεις;
Κι όλα αυτά να αιωρούνται πανέμορφα πάνω από τα πλήκτρα του πιάνου.. Στις νότες του clair de lune...