-Είναι τραγικό αυτό που κάνουν στα παιδιά.Τους μαθαίνουν από την ηλικία των οχτώ ότι η Σελήνη είναι ο φυσικός δορυφόρος της Γης,ότι έχει ηφαίστεια και κρατήρες...
-Δηλαδή τι θα έπρεπε να τους μαθαίνουν;
-Ότι στο φεγγάρι φυλάσσεται όλη η χρυσόσκονη.Γι αυτό λάμπει τόσο..Ότι όλοι μέσα μας έχουμε χρυσόσκονη.Κάποιοι πολλή κ άλλοι λίγο.Όσοι από εμάς υστερούν πρέπει να φτιάχνουν φτερά και να πετούν ως εκεί για να πάρουν όση τους λείπει.Μέχρι όμως να φτάσουν εκεί θα αντιμετωπίσουν φλεγόμενα βουνά και μαύρες τρύπες.Δεν πρέπει να διστάσουν όμως.Τίποτα δεν πρέπει να τους κρατήσει μακριά από την χρυσόσκονη...Είναι ένα μέρος που πολύ θα θελα να μουν τώρα..
-Και δεν το λες τόση ώρα;Θα σε στείλω εγώ.
-Αλήθεια;Πώς;
-Μα να! είπε όλο ενθουσιασμό και έβαλε το χέρι του στην τσέπη σαν να είχε κάτι φυλαγμένο εκεί μέσα..
Μ αυτά! Μην απορείς..Είναι αόρατα φτερά.Τα προτίμησα αόρατα για να τα φτιάξεις όπως θέλεις εσύ.
-Τότε σίγουρα είναι θα ναι μεγάλα..και τόσο λευκά λες κ είναι από φως..
-Μα σίγουρα! Σήκω! και σηκώθηκε όρθιος κρατώντας τα φτερά των ονείρων της.Χάιδεψε την πλάτη της σαν να της τα φόρεσε και άγγιξε τα χέρια της σαν αν άνοιγαν οι φτερούγες..
Πρόσεξε όμως..είπε.Στις φλόγες των βουνών θα συναντήσεις άγριους δράκους και στις μαύρες τρύπες θα βρεις μάγους που θα προσπαθήσουν να σε ξελογιάσουν..
-Μην φοβάσαι..Θα τους εξημερώσω και θα τους πάρω μαζί μου...
-Και φρόντισε να φέρεις αρκετή χρυσόσκονη και για μένα.
-Εσύ έχεις αρκετή για δυο ζωές...
Κ έτσι άθελά της του έδωσε για λίγο ένα σύμμαχο στο τρελό παιχνίδι που του έπαιζε ο Μεγαλοδύναμος Θεός τους.
-Θα με φιλήσεις πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου;
-Φοβάμαι μην αστοχήσω..
-Δεν θα τολμούσες κάτι τέτοιο..
Έτσι..εκείνη τη στιγμή, οι δράκοι και οι μάγοι εξημερώθηκαν...Αφού για τον άνθρωπο είναι εξίσου εύκολο να δημιουργεί θηρία όσο και να τα εξημερώνει.Η φυσική όμως ροπή του προς την τραγικότητα εξαφανίζει τα φτερά από τις τσέπες μας και κλεινόμαστε στις σπηλιές, μιμούμενοι τους πρωτόγονους για να προφυλαχθούμε από θηρία που δημιουργήσαμε για να αποδείξουμε τον πολιτισμό μας.